Były dwa istotne czynniki, które wpłynęły na Kościół w XIX wieku w Niemczech: sekularyzacja i Kulturkampf. Na początku tegoż wieku za czasów Napoleona prawie wszystkie klasztory w Niemczech zostały zsekularyzowane. Klasztory zostały rozwiązane, a majątki przejęte przez państwo lub sprzedane. Sposób, w jaki Kościół sprawował swoją duszpasterską posługę został zakłócony, a wcześniej kwitnąca kultura zakonna została zniszczona.

Państwo Pruskie, które w XIX wieku wciąż rosło w siłę, rozpoczęło politykę konfliktu z Kościołem katolickim znanym jako Kulturkampf. Zostały wprowadzone przepisy, próbujące ograniczyć władzę i wpływy Kościoła. Z tego też powodu, wiele działalności praktycznej i duszpasterskiej Kościoła zostało coraz bardziej ograniczane przez państwo.

Na początku, nie było intencją Ojca Jordana założenie zgromadzenia zakonnego. Chciał on odwrócić skutki Kulturkampfu, a to oznaczało coś rzeczywiście radykalnego i zakrojonego na szeroką skalę, czyli dosłownie odnowienie całego Kościoła. To był jego cel, oddać Chrystusa z powrotem zwykłym ludziom. Ogarnął go niezwykły zapał misyjny. To była wszystko pochłaniająca pasja; miłość do Boga i do człowieka ogarnęła go całkowicie i chciał zabrać się do pracy natychmiast i czynić, wszystko, co przyszło mu na myśl, aby realizować swoje ambitne plany, tam i wtedy.

Najpierw musiał znaleźć współpracowników, ludzi, którzy by go rozumieli i pomagali mu w jego zadaniach, a co najważniejsze, szukał księży, którzy byliby w stanie podjąć jego plan. Wkrótce znalazł księdza Bonawenturę Lüthena, również Niemca, który w tych pierwszych dniach stał się jego najbliższym współpracownikiem i przyjacielem. Wkrótce znalazł kilku innych kapłanów, którzy byli gotowi do współpracy z nim.

Planem Jordana było Towarzystwo składające się z trzech stopni: Pierwszy stopień obejmowałby członków, zarówno mężczyzn jak i kobiet, którzy poświęciliby się w całości dla Towarzystwa i jego dzieł. Składaliby oni śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.

Drugi stopień obejmowałyby ludzi wykształconych, czyli tych, którzy byliby w stanie wywierać wpływ w Kościele i społeczeństwie - naukowcy, artyści, intelektualiści, dziennikarze, itp. Trzeci stopień był dla każdego, kto był chętny do dobrego, chrześcijańskiego życia i do propagowania celów Towarzystwa.

Dla Ojca Jordana było bardzo ważne, aby założyć swoje Towarzystwo w Rzymie, bo to było serce Kościoła, więc przeniósł się do domu św. Brygidy na placu Farnese, gdzie założył wydawnictwo i rozpoczął druk miesięcznika Misjonarz. W dniu 8 grudnia 1881 roku, w kaplicy św. Brygida w Rzymie, Ojciec Jordan i trzej inni księża złożyli prywatne śluby jako członkowie Apostolskiego Towarzystwa Nauczania. Jest to data, która jest uważana jako dzień założenia Salwatorianów.

Apostolskie Towarzystwo Nauczania wkrótce przyciągnęło innych współpracowników, więc pomieszczenia u św. Brygida stały się zbyt małe. Ojciec Jordan był więc zachwycony, gdy mógł wynająć pokoje tuż obok placu św. Piotra w Palazzo Moroni, Borgo Vecchio 165 - obecnie Via della Conciliazione 51.

Plany zaangażowania kapłanów diecezjalnych nie doszły do skutku, ale dom macierzysty, wkrótce został wypełniony potencjalnymi kandydatami. Jego pomysł Towarzystwa składającego się z trzech gałęzi uznano za zbyt postępowy. Kościół mógł uznać tylko Pierwszy Stopień zorganizowany na wzór zakonu z całkowitym oddzieleniem gałęzi męskiej i żeńskiej.

Nazwa “Apostolskie Towarzystwo Nauczania” została uznana za dość kontrowersyjną, ponieważ Stolica Apostolska zastrzegła sobie użycie tytułu Apostolskiej dla siebie. Nazwa została więc zmieniona na “Katolickie Towarzystwo Nauczania”, a następnie na “Towarzystwo Boskiego Zbawiciela” (po łacinie: Societas Divini Salvatoris) i od tego czasu Towarzystwo było znane jako “Salwatorianie”. Ta zmiana nazwy była szczęśliwa, bo Towarzystwo nie brało już swej nazwy od swoich dzieł, ale z najwyższego ideału: samego Chrystusa, Zbawiciela świata. On jest naszym wzorem i do Niego właśnie staramy się przyprowadzić innych.

Od początku, Ojciec Jordan chciał zaangażować kobiety w dzieła Towarzystwa. Założył fundację Sióstr, pod kierownictwem Franceski Streitel, ale wkrótce pojawiły się trudności. Wydawało się, że nie jest ona w pełnej harmonii z ideami założyciela i chciała, by Siostry naśladowały linię franciszkanów wg ścisłej reguły. Ta grupa sióstr została oddzielona od Ojca Jordana w 1886 roku i pozostają do dziś jako Siostry Adoloratki.

Jordan miał od dłuższego czasu kontakty z Teresą von Wüllenweber, która od 1882 roku była członkinią pierwszego stopnia, i czekała, na wezwanie do Rzymu. W 1888 roku tam przybyła, i ojciec Jordan uczynił ją odpowiedzialną za nową fundację w Tivoli: Siostry Boskiego Zbawiciela. Teresa przyjęła nazwę “Maria od Apostołów”, imię, które pokazuje jej oddanie apostolskiemu duchowi idei Jordana. Rzeczywiście, mieli oboje niezwykłe podobieństwo poglądów, a ona okazała się wiernym współpracownikiem i mądrą przełożoną Sióstr. Została beatyfikowana w 1968 roku.

Po kanonicznej aprobacie Towarzystwa, Jordan zaczął energicznie zakładać szereg nowych domów Towarzystwa. Tutaj możliwe jest tylko streszczenie tego. Wielkim podniesieniem na duchu dla Salwatorianów było, gdy Kongregacja do spraw Rozkrzewiania Wiary poprosiła Ojca Jordana, czy mógłby podjąć się odpowiedzialności za rozległy nowy obszar misji w Assam, w północno-wschodnich Indiach.

Choć nie miał zbędnych ludzi, już w 1890 roku wysłał pierwszych misjonarzy do Assam. W 1892 roku rozpoczął fundacje w Stanach Zjednoczonych i Austrii. Następnie: Ekwador-Kolumbia (1893), Szwajcaria (1894), Czechosłowacja (1895), Brazylia (1896), Rumunia (1898), Belgia, Polska i Jugosławia (1900), Anglia (1901) i Niemcy (1915).

Tak więc, za swego życia, Ojciec Jordan ustanowił Towarzystwo w 14 różnych krajach. To było rzeczywiście wynikiem niestrudzonej działalności i jego bardzo wielu długich podróży.

Od tego czasu nasze Zgromadzenie zakonne rozprzestrzeniło się na cały świat, głosząc Jezusa Chrystusa jako jedynego Zbawiciela świata.